بیوگرافی جعفر دهقان

          سیلوانا 
            بازدید : 66
          یکشنبه 16 شهریور 1393
           نظرات (0)
        

نام : جعفر

نام خانوادگی : دهقان

تولد : ۱۳۳۹

تحصیلات : دیپلم هنرستان فنی

محل تولد : تهران

جعفر دهقان بازیگر سینما، تلویزیون در سال ۱۳۳۹ در تهران متولد شد.مدرک تحصیلی او دیپلم هنرستان فنی است.او ازدواج کرده و ثمره ازدواج او دو فرزند است، یکی پسر به نام سروش که در رشته پزشکی تحصیل می‌کند و یک دختری به نام سحر که سال آخر دبیرستان است.

گفتنی است جعفر دهقان ستاره سینمایی دفاع مقدس و بازیگر بود، تا جایی که او فنون رزمی را در فیلم‌هایی از جمله ” یاس‌های وحشی ” و ” شیرهای جوان ” به نمایش گذاشت. او به مدت ۱۶ سال به صورت حرفه‌ای رشته‌های رزمی را انجام می‌داد . رشته ورزشی او رزمیران که نوعی کُشتی کج است، می‌باشد و دان ۲ کمربند مشکی است.

آغاز فعالیت او به ۱۵ سالگی (سال ۱۳۵۴) بر می‌گردد، یعنی زمانی که در گروه تئاتر مرکز رفاه بازی کرد. در سال ۱۳۶۰، زمانی که جوانی ۲۱ ساله بود، همکاری خود را با حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی آغاز کرد و در همان سال فعالیت سینمایی خود را با بازی در فیلم ” توجیه ” به کارگردانی منوچهر حقانی‌پرست شروع کرد. در سال ۱۳۷۲، او با بازی در فیلم “حماسه‌مجنون” توانست سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش دوم مرد را به دست آورد. نظر دهقان در مورد بازیگری جالب است : ” بازیگری کار سختی است اما این سبب دور شدن بازیگر از این شغل نمی‌شود، اگر کسی می‌خواهد وارد این عرصه شود، باید عشق، انگیزه و تلاش داشته باشد. هر چه بیشتر بازی کند، بیشتر احساس نیاز به این شغل می‌کند.”

دهقان طی سال‌ها فعالیت هنری خود در پروژه‌های زیادی بازی کرده است از جمله : توجیه، مرگ دیگری، عقود، بلمی به سوی ساحل، پرواز در شب، تیرباران، زیر آسمان، حماسه مجنون، بوی پیراهن یوسف، یاس‌های وحشی، خلبان، اصحاب کهف، سحرگاه پیروزی، مریم مقدس و …

مصاحبه :

به نظر می آید این اواخر سخت درگیر پروژه های مختارنامه، شهرآشوب و حضرت یوسف بوده اید، سرتان را برای کدام نقش تراشیده اید؟
برای هر سه نقش، در شهرآشوب که نقش یک مغول را داشتم و باید کلاً سرم تراشیده می شد. در یوسف هم عزیز مصر بودم و در مختارنامه هم که سربند داشتم ونیازی به موهایم نبود.
هیچ کدام از این نقش ها با هم تداخل زمانی نداشتند؟
نه، زمانی که شهرآشوب را کار می کردیم فیلمبرداری پروژه مختارنامه موقتاً تعطیل شده بود. بعد هم که مختارنامه را شروع کردیم شهرآشوب خوابید. الان هم کارم در سریال یوسف تمام شده و در حال حاضر مختارنامه را کار می کنم.
نقشهای جدیدتان چقدر با تجربیاتی که در سریال های تاریخی نظیر اصحاب کهف، مریم مقدس و… داشتید، متفاوتند؟
هرکدام از این نقش ها ویژگی خاص خودشان را دارند. در کنار نقش بسیار متفاوتی که در شهرآشوب (یدالله صمدی) به عنوان یک شخصیت مغول داشتم، کار با میرباقری در مختارنامه هم تجربه متفاوتی برایم به شمار می آید. آدم نمی تواند به سادگی از کنار چیزهایی که در کار با میرباقری یاد می گیرد بگذرد، باید تمام حواست به او باشد. این اشتباه است که در کنار میرباقری بخواهی کار خودت را بکنی و همین نقشت را از بقیه کارهایت متمایز می کند.
به نظر می آید در سریال اصحاب کهف تجربه خوبی از کار با سلحشور داشتی. کار در سریال یوسف براساس آن تجربه شکل گرفت؟
بله. سلحشور یکی از استادان من است و خیلی چیزها به من یاد داده است. هیچ کس مثل او نمی توانست چنین ریسک بزرگی بکند و جلوی خیلی از مخالفت هایی که در تلویزیون برای انتخاب من در اصحاب کهف بود، بایستد. اما او با شهامت ایستاد و من هروقت و هر جا که از من بخواهد بی هیچ سؤالی برای او بازی خواهم کرد.
فکر می کنم سابقه آشنایی تان به دوران فعالیت در حوزه اندیشه و هنر بر می گردد؟
بله، سلحشور را از همان جا می شناختم. سال ها با هم کارکرده بودیم و با شناختی که از من داشت برای این نقش انتخاب شدم.
خودتان هم شهامت لازم را داشتید؟ فکر می کردید از عهده نقش بربیایید؟
بله، من بی تجربه نبودم. از طرفی می دانستم به راحتی از کنار کاری که برعهده ام گذاشته اند نمی گذرم. یادم است وقتی از سرکار برمی گشتم تا ساعت ۲ نیمه شب توی آشپزخانه می نشستم و روی نقشم کار می کردم و ساعت ۵ صبح هم می رفتم سرکار.
جدا از تجربه تلویزیونی که داشتید، جعفر دهقان همواره برای ما یادآور ژانر حادثه ای دهه ۶۰ بوده است. ورودتان به سینما چگونه شکل گرفت؟
من بعد از یک دوره کار تئاتر که از ۱۲ سالگی در مرکز رفاه خانواده محله مان شروع شد، اولین کار سینمایی ام را با فیلم توجیه ساخته محسن مخملباف آغاز کردم. آن موقع ۲۵-۲۴ سالم بود وسینما برایم جاذبه ای داشت که مرا به سمت خودش می کشاند.
کار اولتان به این شوق پاسخ داد؟
نه، یعنی برای خودم تازگی داشت، اما آن تصویری که از بازیگری داشتم نبود و فکر کردم شاید پله ای باشد برای کارهای بعد. در آن فیلم اسمم نفر پنجم بازیگران در تیتراژ نوشته شد و آن نماهای درشت روی پرده عریض یکی از تأثیراتش همان شهرت کاذبی بود که در آن سن و سال دنبالش بودم که مثلاً حالا همه محله مرا می شناسند و یک جور دیگر روی آدم حساب می کنند، اینها مرا راضی می کرد اما تئاتر به ما یاد داده بود که دنبال چیز ماندگارتری باشیم.
آن ماندگاری با سیمرغ جشنواره دوازدهم برای بهترین بازیگر نقش ۲ که در حماسه مجنون داشتید شکل گرفت ؟
بله، من نتیجه همه تلاش هایم را پس از سالها با این جایزه گرفتم. بعد از آن هم جایزه های مختلفی داشتم از جمله جایزه بهترین بازیگر سینمای ارزشی در جشنواره حقیقت یزد و یا بهترین بازیگر سینمای دفاع مقدس به انتخاب مردم.
در میان نقش هایی که داشتید نقش کوتاهتان در بوی پیراهن یوسف تأثیر عجیبی داشت. قبل از بازی، از این تأثیر آگاه بودید یا صرفاً به خاطر حاتمی کیا کاررا پذیرفتید؟
البته من دوست داشتیم با حاتمی کیا کار کنم و می دانستم که این نقش، نقش تأثیرگذاری هم هست. خود حاتمی کیا هم خیلی کمک کرد. حتی گاهی اگر لازم بود موسیقی را پخش و یا سکانس های روز بعد را تمرین می کرد. به هر حال شخصیت آزاده ای که پس از سالها با آن صورت ترکش خورده پیش خانواده اش برگشته و پذیرش او از طرف خانواده اش، خیلی جای حرف داشت.
درصد بالایی از کارهایتان بازی در نقش های منفی بوده است، با این نقش ها راحت تر کنار می آیید؟
بله، من این نوع نقش ها را خیلی دوست دارم. چون جای کار بیشتری برای بازی دارد. یعنی به خاطر بعد وسیعی که دارد بازیگری مجال بیشتری برای بروز پیدا می کند.
شاید به این خاطر که نقش های منفی پرداخت واقعگرایانه تری دارند.
بله، و مردم هم ارتباط بیشتری برقرار می کنند. برای بازی در یک نقش مثبت بازیگر فکر می کند جایی برای تلاش نیست. می گوید من خودم خوب هستم پس خودم را بازی می کنم. اما برای یک نقش منفی حالا باید فکر کنی که چطور بد باشی. چون هیچ کس ذاتاً بد نیست. حالا باید بروی مطالعه کنی و ببینی که این آدمها چطور فکر می کنند. چطور رفتار می کنند؟ نگاهشان چگونه است؟ آیا احساس حقارت دارند؟ آیا بدی هایشان را بروز می دهند؟ اینها خیلی سخت است.
در واقع معتقدید که دور بودن بازیگر از نقش، مجال بیشتری برای بروز هنر بازیگری به او می دهد؟
بله، به همان نسبت که نقش مثبت را بازی کردن ساده است، بازی کردن خود آدم سخت است. من اگر بخواهم جعفردهقان را بازی کنم، شاید نتوانم. دلیلش هم این است فیلمنامه نویس نمی تواند جعفر دهقان را آن طوری که هست ببیند و بنویسد. باید سالها با او زندگی کرده باشد.
شاید هم یکی از دلایلش این باشد که نشان دادن خود واقعی آدم شهامت و جسارتی می خواهد که کمتر کسی از آن برخوردار است، یک نمونه از این برخورد را ما در « هنرپیشه » دیده ایم. به نظرتان آن « عبدی » که مخملباف تصویر کرد چقدر به خودش شباهت داشت ؟
به نظر من اصلاً شبیه نبود. آن عبدی زاییده تخیل مخملباف بود. در واقع برداشت مخملباف بود از عبدی.
خودتان را در نقشهای منفی باورپذیرتر می دانید یا مثبت؟
منفی.
قبل از ورود به عرصه بازیگری، تأثیر پذیریتان از کدام نقش یا فیلم های آن دوره بیشتر بود؟
من قبل از انقلاب بازیهای بهروز وثوقی را خیلی دوست داشتم. به نظرم برای کارهایش خیلی زحمت می کشید. مثلاً می گفتند برای فیلم گوزن ها شب قبل نخوابید تا حالت معتاد را پیدا کند. حتی موقعی که می خواسته جلوی دوربین برود یک قرص دیازپام خورده تا بیشتر حالت خواب آلودگی پیدا کند.
یعنی تمام قدرتش در استفاده از این ترفند ها بوده؟ پس هنر بازیگری کجاست؟
درست است، شاید از نظر بازیگری درست نباشد، اما به هرحال سینما یک صنعت است و وقتی بحث صنعت پیش می آید گاهی مجبور به استفاده از لوازم هستیم.
برویم سراغ سینمای جنگ. در کارنامه کاریتان، دهه ۶۰ اوج حضور شما در سینمای جنگ بوده است. به عنوان یک بازیگر چقدر این سینما را در پرداختن به واقعیتی که وجود داشته موفق می دانید؟
خیلی کم. سینمای ما در واقع نتوانسته حق مطلب را در مورد بچه های جنگ ادا کند. ما در آن دوره نمی توانستیم خیلی از واقعیت های جنگ را بازگو کنیم. بعد از جنگ هم که می توانستیم، نگفتیم. نگفتیم که چرا جنگ شروع شد؟ چرا ۸ سال مقاومت کردیم؟ چه اتفاقی در آن دوره افتاد؟ ما کسانی را داشتیم که سال ها اسیر بودند. الان آنها کجایند؟ چطور در آن شرایط زیرشکنجه ها دوام آورده اند؟ آیا اینها فیلم نیست؟ اینها انگیزه نیست؟ مگر نه این که سینما دنبال ایجاد معنویت، انسانیت و سلامت است؟ چه چیزی بهتر از زندگی این آدمها می تواند ما را به این ارزش ها نزدیک کند؟ چرا نمی رویم سراغ بچه ای که زمان جنگ ۱۵ سالش بوده و شیمیایی شده و الان افتاده گوشه خانه و روز به روز هم تحلیل می رود و با این همه هر روز که از خواب بیدار می شود، خدا را شکر می کند و به تنها چیزی که فکر نمی کند مرگ است. ما در سینمای جنگ چه کرده ایم؟ همه فکر و ذهنمان این بوده که برای جشنواره های آن طرف فیلم بسازیم که برایمان هورا بکشند و دست بزنند و بگویند سینمای ایران رشد کرده.
به نظرتان سینمای ایران در ژانر دفاع مقدس نمی تواند جهانی بشود. یعنی سینمای جنگ را یک سینمای درون مرزی می دانید؟
نه ابداً، مگر حتماً باید سینمای جهانی ما نشان دادن فقر و بدبختی باشد. مگر ما در مملکت مان چیزهای خوب نداریم. این مشکل متوجه مسؤولان فرهنگی ماست. مثلاً همین مسأْله انرژی هسته ای. اگرتوانستیم فیلمی در این باره بسازیم و جایزه بگیریم واقعاً کار بزرگی کرده ایم.
اوج حضور شما در فیلمهای جنگی دهه ای بود که شرایط استخراج و استنتاج منطقی مسائل جنگ وجود نداشت و چهره ها اغلب آرمانی بودند. این چهره ها برایتان قابل قبول بودند؟
من اغلب نقش بسیجی ها را داشتم و به نظرم بسیجی ها همانی بودند که در فیلم ها نشان داده شده است. الان نگاه ها به سینمای دفاع مقدس انتقادی تر شده. به هر حال وقتی جنگ تمام می شود، انتظارات و دیدگاه ها هم تغییر می کند. اما توجهمان به این مقوله نباید کمتر بشود اگر چه بچه های جنگ هیچ توقعی نداشته و ندارند.
اما این بی توقعی بار رسالت سینماگر را سبک نمی کند.
بله، قطعاً همین طور است. ما وظایف خودمان را داریم و این وظیفه هر روز سنگین تر و حساس تر می شود.
نقشی هم هست که آزمودنش را دوست داشته باشید؟
بازی در نقش غلامرضا تختی همیشه آرزویم بوده است.
همیشه گفته ایم و شنیده ایم که سینما بی رحم است. با جعفردهقان هم بی رحمی کرده است؟
بله، خیلی جاها. من الان ۵ سال است پا توی سینما نگذاشته ام. هیچ وقت دلم نمی خواست این اتفاق بیفتد. دلم نمی خواست برای این فیلمهای عشقی دنبال من بیایند. اما متأسفانه سینمای ما نزول پیدا کرده.
یعنی سینمای ما به صرف مطرح کردن مسائل عشقی افت پیدا کرده است؟ آیا یک سینمای خوب براساس موضوعاتی که انتخاب می کند شناخته می شود؟
نه، اما همه اینها فیلم های عشقی آبکی هستند. از نظر موضوعی هم شما اگر یک روز بخواهید به سینما بروید اصلاً حق انتخاب ندارید. نمی توانید بگویید من می خواهم فیلم کمدی ببینم و یا یک فیلم جنگی یا اجتماعی. الان بچه های سینمای حادثه ای ما کجا هستند؟ کسی سراغ آنها را می گیرد؟ کسی می داند آنها الان خرج زن و بچه هایشان را از کجا در می آورند؟
مسأله این است که سینمای ما در حرکتی آرام سطح توقع مردم را تا حد چنین سینمایی نزول داده است. با این اوضاع به نظر می رسد در حال حاضر قصد آشتی با سینما را نداشته باشید؟
بله، تا زمانی که سینمای ما روی همین خط حرکت می کند بر نمی گردم.
و ما باید حضور جعفر دهقان را درتلویزیون دنبال کنیم؟
بله، به نظر من تلویزیون تنها جایی است که دارد خوب کار می کند و به همه مردم حق انتخاب می دهد. صداقت و معرفتش هم از سینما بیشتر است.
قصد فیلمسازی ندارید؟
چرا، شاید برای تلویزیون یک کار را شروع کنم.
در چه زمینه ای؟
اجتماعی.
انگار حساسیت های اجتماعی تان بالاست.
بله، خیلی مسائل اذیتم می کند.
دوست دارید روزنامه نگار بشوید؟
نه.
حدس می زنم نوشتن برایتان سخت باشد.
بله، همین طور است.